Verhaal zonder banaan

Zo’n 20 minuten na het verlaten van het Adelaarsnest komt “The White Stripes” voorbij, met een lekker nummertje: “Seven nation army”. Erik baalt echter een beetje van de timing… de alternatieve songtekst was toch wel een guilty pleasure geweest bij het verlaten van het Ruhrgebied. Over verkeerde timing gesproken, tijdens de scheurpartij over het schiereiland haalt Erik twee ietwat tragere toeristen in. “Zul je zien dat we de volgende afslag verkeerd nemen”. En 10 seconden later vlamt hij de verkeerde kant van een T-spliting op. Erik draait om en mag nogmaals inhalen. Het is net formule 1 af en toe, zonder inhalen is het ook maar saai. De bewolking heeft de lucht overgenomen en we kiezen voor een alternatieve route: Aursj øvegen. Googlen om te zien hoeveel tol dit geintje gaat kosten levert meteen een lijstje op met “Most dangerous roads”. Top, die nemen we. Echter is ons proviand op en Trolly is ietwat dorstig. Zoals elke keer deze vakantie gokken we goed door een stadje verder te rijden: de Diesel is 2 kronen goedkoper per liter, en in dit dorpje ligt er nog een asurd groot stuk zalm in de aanbiedingsbak… de bak bepaalt grotendeels ons etenschema, maar op deze manier kun je toch voor Nederlandse prijzen vlees en vis eten in Noorwegen. Met een afgeladen Trolly rijden we naar het tolpoortje. De slagboom is stuk… we twijfelen vrij lang of we toch zullen betalen of verder crossen. We besluiten ons karma een keertje te plussen en betalen netjes een tientje (euro’s) om de weg op te mogen.

Wie dacht dat tol in Noorwegen werd geheven om de weg te verbeteren heeft het fout. Niewbouwprojecten worden afbetaald met tol, zaken die de moeite waard zijn houden tol. Zo ook deze weg… ofja weg. Het is een verzameling grind en zand waar doorgaans een auto overheen kan. De ESP werkt in ieder geval, de hill climb assist is wat gevaarlijk. Hij houdt de auto op de rem nadat je stil hebt gestaan op een heuvel, zodat je rustig weg kan rijden. Doe je er echter langer over dan een tiental seconden, laat hij zonder waarschuwing de rem los. Één helling is dermate stijl dat Trolly in de 1 er niet erg blij van wordt. We komen niet op turbodruk (klote turbomotoren in de bergen) maar met veel dampen en schreeuwen komen we er toch. Na een flink aantal meters te zijn geklommen als een SpiderTroll wacht ons weer een hoogvlakte. We nemen de benenwagen maar eens uit stalling om wat van het landschap in ons op te nemen. Het voordeel van deze hoogvlakte: de wolken komen er niet op; ze lopen allemaal klem op de omringende bergen. Wij lopen dus weer in de volle zon te koken op onze ontdekkingstocht. Uiteindelijk vinden we niet veel speciaals, maar wel rust, vrede en prachtige natuur. We wandelen terug naar Trolly en parkeren hem handig in een stukje dam: het overloop gebied. We zorgen dat we aan de droge kant staan mocht het meer spontaan een paar meter stijgen en eten wraps met vis.

De volgende morgen worden we wakker met ons hoofd in de wolken, maar onze beiden voeten op aarde. We ontbijten en genieten van de rust en stilte boven op deze berg. Daarna maken we ons rondje van de weg af; een verborgen feitje van de Noren is dat ze voor 10 uur hun nest niet uitkomen. Dus knalt Erik met de volledige toegestane 10m/s de weg af. Het is een prachtige kartbaan in de bergen, met net wat meer adrenaline omdat de gevolgen van het verlaten van de baan niet plezant zijn. Erik rijdt echter netjes en Liset hoeft geen enkele keer plastic te krabben. Op de terugweg is het echter 11 uur en komt de Noorse bevolking op gang. In korte tijd komen we meerdere auto’s tegen die de andere kant op rijden, die niet echt lekker hun auto onder controle hebben. Gelukkig werkt onze ABS, ESP en de rest van de snufjes waardoor we Trolly overal veilig langsaf loodsen. Eenmaal terug in de bewoonde wereld proberen we boodschappen te doen, maar de christelijke gemeenschap vindt dit zonde van een zondag. Liset rijdt ons daarom maar naar het volgende dorpje waar het winkelfestijn vandaag wel in volle gang is. Met nieuw proviand (en 5 ijsjes in onze mik) draaien we door naar Dovrefjell. Het is hier iets minder spectaculair, maar de vergezichten met strak blauwe lucht blijven aanspreken. We roosteren onze vis om rustig de avond door te brengen tussen de breiende bejaarden. Het is een vreemde combinatie, de camping heeft een hightech systeem om de douche te betalen, maar de camping wordt gedomineerd door oudere mensen. Wanneer de zon ondergaat daalt het kwik snel en we vluchten dan ook maar snel naar binnen, we vinden het maar gek dat het zo snel gaat.

De volgende morgen rijden we het terrein af en vervolgens we onze koers naar Otta. Dan blijkt waar de temperatuur zo snel heen is gegaan. Hoewel we tussen de bergtoppen hebben overnacht, bleken we op een hoogvlakte te staan: de eerste 15 minuten is het gaspedaal van de auto niet nodig geweest. Bij Otta is het pedaal echter wel weer nodig we draaien een zeer steil bergweggetje op om zo’n 800 meter te klimmen. Met een tol van 2 euro valt het leed nog wel te overzien. Eenmaal bovenaan zijn we in het oudste nationale park van Noorwegen: Rondane. We pakken de benenwagen uit en sjesen de eerste 6,5km over een gravelweg naar Rondfassbu. Vanaf hier kiezen we een moeilijkere bergbeklimming. Deze wordt echter onderbroken door onweer dat zich aan alle kanten lijkt te vormen. We besluiten om te keren en weer 6,5km terug te lopen naar Trolly. Er is een alternatief beschikbaar voor deze afstand: een huurfiets voor 12 euro per enkele reis… hmja, maar nee. Eenmaal bij de auto besluiten we dat nogmaals een hoogvlakte niet goed is voor de temperatuur. Met een zonnetje is het er lekker, maar ’s avonds is het niet te harden. We dalen weer af naar Otta en overladen onszelf met een pizza en een pak ijs. Een pak is trouwens net zo duur als 1 los ijsje. Wij snappen het niet, maar eten maar gewoon elke keer een heel pak. Op zoek naar een kampeerplek is er onenigheid in het kamp. Ofja, het hele probleem is dus dat er geen kamp is. Plek na plek wordt met een veto weggestemd, totdat we uiteindelijk een verlaten grasveld in het bos vinden. Beiden tevreden luisteren we de hele avond naar gerinkel van koeienbellen in de verte en de paringsroep van mannelijke elanden. Spanning en sensatie of we ook nog wat gaan zien.