Friends in high places

Stel je voor: de scene uit Jurassic park waarbij de felgekleurde jeep is omgekanteld. De T-rex is los en snuffelt aan alle kanten van de auto. Het snuiven is hoorbaar en de bek van het beest blijft maar op en neer gaan over de ruit en langs alle kieren van de auto. Alle intressante plekken worden ook nog een keer geprobeerd met de tong. Af en toe draait hij zijn hoofd om met zijn enige oog je recht aan te kijken. Nou dat, maar dan met koeien. Net na het tandenpoetsen is er een kleine groep van 6 koeien ons veldje op gekomen. We staan nog buiten op het moment dat de kudde toekomstige handtassen, schoenen en riemen ons ziet. We hebben nog net genoeg tijd om een foto te maken en achterin te springen. De stoelen en tafel worden aan hun lot overgelaten. Wanneer we de schuifdeur dichtgooien blijkt dat het net op tijd is. Alle kanten van Trolly worden gelikt, gesnoven en geschuurd door de formidable hamburgers op poten. Stoelen worden gekanteld, het tafeltje wordt ontdaan van zijn dekking. Het is leuk, maar ook enigszins angstaanjagend om het mee te maken. Na een half uurtje koeienlol verdwijnen alle koeien uit zicht en lijkt de kust veilig. Wat positief is, want we zijn nog niet naar het toilet geweest. Ter controle kijkt Erik via het dakraampje: verrassing. We slapen met de koeien, die zich rondom Trolly hebben gesettled. Waarschijnlijk blij dat ze een keer niet de dikste op het veldje zijn. Erik opent de schuifdeur en geniet van zijn mannelijke privileges van “staand-uit-de-deur-zeiken”. Liset besluit om haar halflege blaas maar te overtuigen dat slapen het beste alternatief is.

Als we in de ochtend wakker zijn is de klingelende lederbrigade weer verder gewandeld. We controleren Trolly op schade, maar het lijkt dat hij het ook wel naar zijn zin heeft gehad met de koeien. Als we na het ontbijt aanrijden komen we de koeien nog een keer tegen op de weg. Na een emotioneel weerzien gassen we onze fanfare door naar Leirvassbu (in het Jotenheimen nationale park). Deze weg is ook weer tol (6 euro deze keer) en ook deze weg scoort een 11 (van 10) op de evenaring-van-belgische-snelwegen schaal. Met ons huurbakkie knallen we menigeen privévoertuig voorbij die nog tracht om zijn onderstel en carroserie samen aan te laten komen boven aan de berg. Ook hier staan er een stel ledernichten in de weg, die aan Trolly willen likken. Als Erik de auto af laat slaan is er echter voor de koeien niets meer aan. Wij kunnen door. Bovenaan in Leirvassbu een lunch en op naar Kyrkja. Even later… Wij zijn echt professionals. We hebben voor het eerst een keer een bergroute gescout voor de daadwerkelijke beklimming. Tenminste, dat is wat we onszelf vertellen. Een korte ferme regenbui heeft onze aspiraties om de top te bereiken enigszins weggespoeld. We hebben daarom maar een alternatief pad afgewerkt. Maar we overnachten boven op de berg vannacht, dus wellicht zit het weer morgen mee… dan was het voorwerk zoals nooit tevoren. Op de terugweg komen we nog een rendier tegen met haar jong. Moeders is erg nonchalant en loopt rondjes om ons heen zonder enige dreiging te voelen. Enigszins geraakt lopen we weer terug naar onze oorsprong van de ochtend. Boven op de berg staat een hut met een (iets te) warme binnenkant waar we de avond spenderen om weer even bij te komen van onze slachting der benen.

De volgende ochtend komen we langzaam bij en genieten maar weer eens van een lekker uitgebreid ontbijt. Tegen de tijd dat we klaar zijn voor onze beklimming is het alweer 11 uur. Het mag de pret niet drukken, alle wolken zijn ondertussen ook elders gaan hangen. We beklimmen de eerste berg net als gisteren en maken meteen gebruik van ons professionele voorwerk. Als antilopen beginnen we aan de tweede berg. Het nadeel van de tweede berg is dat deze geen bewegwijzering meer heeft. En een pad is eigenlijk ook een overbodige luxe. Er lopen meerdere mogelijkheden per richel om te klimmen. Soms hebben we een gemakkelijke, soms is het klauteren. Ons tempo is goed en we bereiken de top van berg twee enigszins op schema. Rondom ons beginnen zich de boze wolken echter weer samen te pakken. We kijken nog enigszins verlangend naar de piek, maar we hebben niet de juiste apparatuur bij om door te zetten in het wisselvallige weer. Wanneer we onze lunch bovenop de berg opeten zien we wederom de twee rendieren in een stuk sneeuw staan onder ons. We staren elkaar aan terwijl Liset zich afvraagt wat de beesten nu heel de dag doen. Erik stikt bijna in zijn noten. Lachend vraagt hij zich af hoe de mensen eruit zien voor de rendieren: berg op, berg af: niets bereikt. Samen stikkend in de noten besluiten we maar eens naar beneden te gaan. Liset haar mantra: “wat ik omhoog kan, kan ik omlaag” heeft een klein probleem op deze berg. We hebben geen idee of we hetzelfde pad omlaag volgen. Liset zet echter de kroon op haar werk door in een recordtijd beneden te geraken: intact en zonder parachute. Eenmaal bij Trolly aangekomen zien we een auto die niet vrolijker had kunnen zijn. Hij heeft gebadderd in de regen, is de dag ervoor geschuurd door koeien… en als kers op de taart: hij wordt door een kudde schapen aan zijn uitlaatpijp gelikt. Oh Trolly. Wij knallen hem daarna maar de berg af langs alle privé voertuigen om op zoek te gaan naar een overnachtingsplek voor de nacht. We rijden weer over bekend gebied (we doubleren bijna elke route hier lijkt het wel) en komen weer langs het grasveldje met koeien: die slaan we maar over. Daarna komen we in een zeer populair gebied waar schijnbaar de lokale campings de allemansrechten niet waardeerden. Ze hebben op elke plek die de moeite waard is een bord met camping opgehangen en doorgestreept. Het effect daarvan is dat elke plek die het bord niet heeft een doelwit is voor kampeerders. Wij vinden zo een mooi hoekje in de oprit van een huis. En vervolgens vinden zo nog 3 auto’s dit hoekje, waardoor er een kleine mini-camping de nacht in gaat.