Das Boot

Waren het de lama’s of de alpaca’s die spugen? Wat maakt het eigenlijk ook uit, de wollige beesten die voor ons staan op het wandelpad kunnen we toch niet identificeren. Knuffelen met de komische bolletjes zit er dus niet in, maar we lopen er maar langzaam langsaf. We zijn na de nacht de wandelingen rond Geiranger aan het bedwingen. We wordt hier bedoeld in de breedste zin: Trolly heeft ons al 200m de hoogte in geholpen. De volgende 250m (verticaal) peddelen we er zelf maar uit. Tenminste, nadat we de (al dan niet spugende) schapen op stelten zijn gepasseerd. Het uitzichtpunt is prachtig en we genieten van de rust met een zakje nutters. Onderweg naar boven heeft Erik nog een grap geformuleerd die perfect op Liset is afgestemd: linguistisch verantwoord grapje dus. Het gebeurt wanneer zijn schoen (engels: boot) wegzakt in een bak met drek. “Kijk Lies, Das boot”. Ha ha, aldus Erik. Op de terugweg pakken we nog een wandeling mee die recht boven Geiranger uitkomt. Op het moment verblijven er twee cruiseschepen, waarbij één opmerking van onze ijsgids toch wel is blijven hangen: de zwarte roet op de gletsjers komt van de buurlanden: Noorwegen is een schoon land. Als we echter het uitzicht rond de boot bewonderen valt er een raar verschijnsel op: het bos aan de overkant is blauw. Wanneer we de oorsprong van het blauwe bos volgen lijkt dit voort te komen uit 1 van de 6 pijpen van het cruiseschip. Ah ha. En Trolly kan er trouwens ook wat van.

Terug beneden slingeren we de weg weer op en knallen we door richting het eilandje tegenover één van de grotere steden: Alesund. Onderweg langs de fjorden komen we bij een vrij duur toilet: 12 euro. Het voordeel is wel dat na een kwartiertje erop, je ineens aan de andere kant van het fjord bent… met auto en al. Die Noren blijven maar verrassen. Ze hebben hier ook technologie die je flatulentie bepaalt. Het is een digitaal bord met er vrij groot op “DIN FART”. Dit gecombineerd met borden van vervagende kinderen, met het onderschrift “Over Fartsgrensa” zijn toch wel de meest doeltreffende middelen die Erik heeft gezien tegen de opwarming van de aarde. We rijden door naar het eilandje dat uitsteekt in zee, met als doel: de disc-golf baan. Het blijkt een enorm sportpark waarin alle disciplines verenigd zijn. Erik kwijlt een beetje over de opties, maar we blijven bij Disc-golf. Na een korte verkenning weten we twee dingen zeker; Noren zijn iets te goed in deze sport en op deze baan slaan we wat holes over. We beginnen vol goede moed, maar we zijn niet opgewassen tegen de PAR scores. Gemiddeld zitten we er zo’n 2-3 worpen boven. Wanneer we aankomen bij de holes over het water slaan we ze over. Uiteindelijk wordt het toch nog spannend of Skeeter en Gazelle weer naar huis meegaan. Gazelle is verdwenen in het hoge gras van een hole en we zoeken zeker 20 minuten door alles plat te stampen. 3 graancirkels verder beginnen we de hoop op te geven als Liset in één keer toch de gele schijf terugvindt. We breken onze poging af en rijden verder naar het puntje van het eiland tegenover Alesund. Alhier knallen we onze stoelen in een schapenweide aan de kust, en koken we tot de zon onder gaat.

De volgende dag richten we onze pijlen op de kaart. Met nog een ruime week aan vakantie moeten de plannen, die geen plannen waren maar ideeën, op tafel gelegd worden om door de gehaktmolen te draaien. Hoewel we beiden dachten nog wel een trip naar het noorden (halverwege ongeveer) erbij te kunnen persen is er nu weinig hoop meer op. We hebben de noordelijke fjorden nog niet gezien en er zijn nog binnenlandse parken om te verkennen. Ons rondje wordt vastgezet en we vertrekken meteen naar een fjord. Op de weg ernaartoe herkent Liset echter een plaatsnaam voor Disc-golf en we gaan er weer naartoe. Deze baan blijkt ook voor malloten met vaardigheid: de langste baan is 300 meter. Nu klinkt dit niet bijzonder, maar bedenk eens op welke afstand je van iemand anders gaat staan om lekker over te frisbieën: 10 meter? Wellicht 20 als je een campingpro bent. Bedenk je dan maar wat objecten die in de weg staan, en dat je maar 4 keer ‘mag’ gooien. Wij kiezen voor de kinderroute met verkorte holes en we komen in de buurt van de PAR score. Gelukkig mogen we dus zonder handicap verder. Ook een mooie feature van deze baan is dat er leen-discs zijn. Dus om een herhaling van gisteren te voorkomen lenen we wat discs: de twee achterlijke neefjes van Skeeter (Buzz), The Ice Bird en Cheetah hebben onze pijnlijke worpen vandaag mogelijk gemaakt. We merken uiteindelijk toch wel enig verschil in discs… dus wellicht moeten we ons arsenaal ook eens uitbreiden. Liset rijdt verder en dan kun je het wel raden: drie tolpoorten verder zijn we weer zo’n 10 euro armer. Verder stuurt ze Trolly vaardig naar het eindstation vandaag: weer een eilandje met zeezicht. De camping is een beetje vaag, en lijkt meer op een Duitse camping dan een normale. Samen met 1 Belgs stel zitten we in de Duitse enclave. Er is geen receptie, maar een heuse trol die in een auto elke nieuwe bezoeker afrijdt om het geld te innen. Als ze ons eenmaal heeft gespot manouvreert ze haar auto tot aan onze stoelen om in het Duits te brabbelen. Erik begroet haar in stijl – nee, niet die stijl – en rochelt nog wat douchemunten. Wanneer we de 200 Kronen willen geven om te betalen accepteert ze het vervallen briefje niet. Niet meer geldig sinds mei 2018… ai, dit zijn de briefjes die de Roosjes hadden gekregen om hun plannen wat concreter te makken. Gelukkig hebben wij ze meegekregen om het op te lossen. Na wat wederzijds gewauwel in drie talen door elkaar worden Euro’s ook geaccepteerd: goede ruil voor ons. De trol ook in haar nopjes en ze rijdt weer terug naar haar grot om de glitterende munten te tellen. Zelf zetten we onze barbecue voor de avond op. Deze was nodig omdat we een asociaal stuk zalm hadden gevonden. Het is echter zo groot dat onze pan zijn dienst weigert. De barbecue doet zijn werk echter perfect, want de kok heeft er niets mee te maken… klaagzang in stilte. We voeren nog wat bange koeien en leren dat koeientong maar raar voelt. Maar wellicht denk de koe dat ook van onze hand.