Op zoek naar trollen

Het is allemaal wat onwennig, een vliegvakantie binnen Europa. Wanneer we onze reis in elkaar knutselen denken we na over hoe laat de vlucht aan zal komen. Hierop proberen we het beste hotel af te stemmen bij aankomst. Op een gegeven moment springt er een lichtje aan: we hebben geen hotel nodig, het is maar een vlucht van 1,5 uur… we kunnen er meteen vandoor scheuren zonder vemoeidheid. Dus we richten onze pijlen op vroege vluchten om er meteen een vakantiedag van te maken. Te laat (2 weken voor vertrek, red.) daalt echter de realisatie in dat een vlucht om 7 uur ook niet ideaal zal zijn. Zonder verdere details kunnen jullie ook wel invullen dat we enigszins moe aankomen in Oslo. De vlucht was één van de betere, alhoewel we een kleine vertraging hadden door mist op Schiphol. Zonder ons paspoort maar een keer te tonen, hebben we Noorse grond betreden. Het verhuurbedrijf komt vrij vlot al voor met een auto om ons op te halen, maar voordat we onze tassen hebben gepakt om erheen te lopen rijdt hij ook weer vrij vlot weg. Even later wordt Erik gebeld of we al geland zijn; ja, en je reed net weg van ons. De auto blijkt elektrisch en moest even aan de lader. De Fin achter het stuur doet de inwijding al rijdend; tolwegen, wisselvallig weer, meer Tesla’s dan je kunt voorstellen… alle drie valt wat voor te zeggen, maar ook wat tegen. Een kleine hint alvast: de tolwegen vallen best mee als je navigatie ook de weg kwijt lijkt, en 1 Tesla tot op heden (48 uur later).

Bij het verhuurstation komt onze torpedo voor de komende weken net naar buiten. Het is een Ford, maar die hebben ons op vakantie nog niet in de steek gelaten. Binnen op kantoor krijgen we de standaardpapierwinkel inclusief de standaard dreigementen over het eigen risico. We wuiven het voor de zoveelste keer weg met een afkoopverzekering uit Nederland – werkte trouwens perfect in het Alaska-verhaal dat mist. We krijgen de mafste controle ooit, waarbij we een foto moeten nemen van elk defect dat we vinden. Benieuwd wat dit betekent bij het inleveren; geen foto is betalen? Er zijn er nogal wat, ons bakkie is al bijna 75.000km rondgesjeest door het Noorse landschap. We krijgen de rondleiding door onze slaapkamer,keuken, woonkamer en garage: het is allemaal dezelfde ruimte dus dat schiet lekker op. Het bed staat halfhoog in de bak van de Ford connect, met daaronder genoeg ruimte voor onze campingstoelen en wat tassen. Aan de achterzijde is een bak geplaatst met daarin 20l water, een uitschuifbaar 2-pits gasstel en de beste keukenspullen ooit. Beetje vreemd is het water dat erin staat, maar dat blijkt van een lekkende jerry-can te komen. Na een nieuw dopje zijn we klaar om te gaan. Maar, waarnaartoe? Het personeel wijst ons naar de lokale Kiwi voor boodschappen en een lokaal tankstation voor gasflessen voor het kooktoestel. De lokale supermarkt is snel gevonden. Eten zoeken is wat lastiger dan normaal, want zoals iedereen je meteen zal vertellen: Noorwegen is duur. 600gr kipfilet is bijvoorbeeld 11 euro, een rode paprika 7,5 en een fles barbecuesaus maakt je portomonnee 5 euro lichter. Echter is niet alles duur: diepvriesgroenten zijn betaalbaar, vis, worsten en bepaalde stukken vlees. Ook bananen en blikvoer is prima. Het shoppen vraagt daarom om gerechten die je anders niet zou bedenken; zoals broodjes knakworst en aardappelen met groenten en vlees. Daarna langs het tankstation voor gas (voor het kooktoestel), maar zij sturen ons naar de concurrent. De concurrent stuurt ons naar een dorpje verder aangezien hij het merk herkent. In het bewuste dorpje is het merk bekend, maar de daadwerkelijke verkoop ervan geschiedt niet plaatselijk. Als zombies volgen we ons doel. Wel grappig was dat de laatste man het echt leek te herkennen. Wij spreken het merk Biltema uit met een beetje Friese zwang – of zoals Jochem Meyer zou zeggen: ergens in het woord/zin omhoog gaan in klank alsof je in je bil wordt geknepen. De man achter de kassa maakt er een ware opera van. Nog nooit had zo’n simpel woord zoveel klank, diepte en passie gekend als dat deze man erin stopte. Dus dat zou wel snor moeten zitten met zijn tip. Voordat we verder rijden besluiten we hier nog even de lokale supermarkten te checken op prijzen. Het prijsbeeld is grotendeels hetzelfde. Bij de lokale Coop lopen we zo ook tegen onze gasflessen aan. Wat hebben we hiervan geleerd? Mensen die opera kunnen zingen zullen wel niet kamperen.

Nadat we ons gas eindelijk hebben gevonden is onze energiemeter leeg. Bij een rustplaats (met toilet) gooien we ons bakkie eraf om hem/haar/het ten ruste te geleiden langs een machtige waterval. Zelf koken we onze eerste maaltijd uit een auto-aars. Met volle buikjes waggelen we ons eerste rondje, om uiteindelijk door de eerste regen ons bed ingejaagd te worden. We vinden een compleet nieuwe routine uit om samen om te kleden: Liset probeert camperyoga in het busje, en Erik probeert naturisme aan de buienzijde. Beide slagen in de opzet en we vallen vrij vlot in slaap. Ondanks de bulderende waterval worden we pas 12 uur later wakker met enigszins stijve ledematen. De mini-camper is best een oplossing om te kamperen, maar wellicht wel voor mensen onder de 30. We zullen later nog eens evalueren. Vandaag regent het in de ochtend, en lichte spoilers: in de avond ook. Onze Finse vriend had vandaag geen gelijk: rij 100km verder of wacht een uur zodat het weer verandert. We proberen beide, maar het blijft zeiken van de regen. We hebben daarom maar een lekkere warme camping opgezocht. Door een geniale inval hebben we de luifel van onze tent mee, welke we aansluiten op het busje. Wij droog, maar het uitzicht wordt er niet beter op. Op deze camping genieten we dan maar van de gezamelijke keuken en de gezelligheid erin. Zo leren we dat Denen en Noren bijna dezelfde onzin poekelen, maar dat we van beiden net niet genoeg kunnen maken om mee te praten. Liset weet te voorkomen hoe Erik in zelfverzonnen termen mee begint te praten. Wel vangen we zo op dat er mensen in een tent staan te kamperen met dit hondenweer. Leuk bruggetje: de mensen in de tent hebben ook een hond bij. De hond is nat. Iedereen geniet van een natte hond, zolang die maar niet in jouw tent kampeert. Kortom: we genieten.

De volgende dag breken we de luifel af en stoppen we deze in de droogkamer.Nadat dit truukje goed heeft gewerkt, zetten we nog 1 maal thee in de keuken en trappen ons naamloze beest de weg weer op. We halen bestek bij de Spar (iets wat in onze superieure uitrusting toch bleek te missen), en vragen bij de lokale VVV naar tips over de route die we gaan rijden. Uiteindelijk maakt het niet veel uit, want de regen is ook op zondag van de partij. En wat een waterpartij.De Hadangervidda hoeft niet te sproeien, maar wij kunnen niet wandelen. We bekijken alles vanachter glas, behalve een korte uitstap naar een waterval in de mist. We besluiten om hier teug te komen met beter weer en knallen door richting Odda. De wegen worden smaller langs het Fjord, en rijvermoeidheid kruipt naar boven. Als we aan het eind van de middag een toilet met een leeg grasveldje vinden knallen we onze frikandel erop. Nog voordat we kunnen transformeren naar rijdende gaarkeuken, krijgen we een bakje kersen van de lokale Norse man gratis voordat hij zijn kraampje afsluit. Omnomnom. Eat, yoga, naturisme, sleep, transform, repeat… en het is maandag. De dag dat we de regen de middelvinger geven, het busje zijn naam krijgt én de dag na zondag.

*SBS shownieuws deuntje* kom terug voor de late(re) editie voor meer.

1 onverwacht probleem met uploaden: als het regent is er verdacht weinig werkruimte beschikbaar om wat te typen… zoals altijd: uw geduld wordt gewaardeerd.