Trolly!

Een natte middelvinger, dat is wat je overhoudt als je de regen een middelvinger geeft. Maar het maakt niet heel veel uit, we hebben de reis naar Odda doorgezet en een bewolkte omgeving gevonden. We zijn onderweg nog even gestopt bij de parkeerplaats voor een wandeltocht van epische proporties: Trolltunga. Het is echter laat, bewolkt en het is een tocht tussen de 10-20 uur (niemand lijkt het met zekerheid te kunnen zeggen). We rijden door naar Odda en stappen het toeristenkantoor in voor meer informatie. Eindelijk wordt een kaart met wandelwegen op de tafel gekwakt plus wat goed advies. We kiezen ervoor om door te rijden naar de gletsjer bij Buarbe – schiet ons maar lek hoe je het uit hoort te spreken. We begrijpen waarom deze camper zonder off-road clausule komt… het is de zoveelste onverharde weg die we afknallen naar ons doel. Het is een beetje krap, maar onze tosti schiet de heuvel op. Mede geholpen door de bestuurder en zijn theorie: “hoe korter wij hier verblijven, hoe lager de kans dat we tegenverkeer tegenkomen”. Bovenaan de heuvel wacht ons een halve surprise: of je 15 euro wilt lappen om te parkeren. Nu is de surprise maar half, omdat we hadden gezien dat je bij Trolltunga 30 tot 60 euro mocht aftikken (op basis van je parkeerplek). We willen de wandeling echter graag doen en besluiten er maar mee in te stemmen. Dat we er mogen overnachten is een verzachtende omstandigheid.

Het naamloze blik schuiven we tussen de andere kampeerders en we hijzen ons voor het eerst serieus in onze wandeltuigage. We beginnen de wandeling met goede moed, onwetend wat ons te wachten staat. Wellicht is dat ook maar goed, anders waren we wel ergens anders heengegaan. De tocht naar boven is slechts 600 hoogtemeters, over 4km, maar het is veelal klauteren. Wanneer je net blij bent dat enkels en schenen de rotsen hebben overleefd, komt de volgende uitdaging: stukken wand tot 60 graden, die met een simpel touw overwonnen dienen te worden. Onze middelvinger lijkt nog te werken op de heenweg, maar naarmate we dichter bij de derde gletsjer van Noorwegen komen begint het druilerige weer. Het goede nieuws is: deze gletsjer is een van de weinige ter wereld die groeit. In theorie kunnen we dus ook blijven zitten en wachten tot hij naar ons komt. Een kleine berekening later blijkt dat we niet genoeg eten bijhebben, dus we zetten toch maar door. In grote kluwen mensen worden de obstakels stuk voor stuk afgestreept, om uiteindelijk oog in oog te staan met de gletsjer. Hoewel, het kan ook wel eens oog in aars zijn, wie weet eigenlijk wat de onderkant van de gletsjer is. Er komt in ieder geval veel water uit. De regen zet nog iets meer door, dus we proberen de middelvingers ook nog flink te schudden en te pompen. Het geeft enig relaas op onze weg naar beneden. Blije eppies dat we zijn, hebben we dit echter als eerste flinke wandeling gekozen. Fysiek komt de grens dichtbij, plus bij elk touw dat je oppakt zweet je toch weer wat peentjes. Met droog weer is het wellicht een uitdaging, met regenachtig weer lijkt het soms wel een marteling. Je zicht wordt opgeslokt door je regenjas, vriendelijke stenen worden gemene gladjakkers en touwen veranderen in kaasraspen waar je mee afdaalt. Vloekend en ploeterend dalen we af, goede herinneringen ophalend over onze tocht over Tongariro. In deze samenkomst van gedachten, met hoge druk en genoeg stof tot nadenken vormt zich een diamantje: een naam voor ons scheurijzer der Noorwegiaanse autopaden. We dalen af, vastberaden om het beestje zijn naam te mogen geven. Grenzen worden verbroken, spieren worden gepijnigd, maar de afdaling vordert gestaag. Regenwater heeft de rivieren die we hebben doorkruist doen stijgen, maar onze schoenen houden stand. Hijgend en voldaan komen we terug beneden aan, waar hij op ons staat te wachten: Trolly. Snel koken in een droog momentje, om daarna voor de volgende bui het ritme weer af te werken: eat, yoga, naturisme, sleep, transform, repeat… Wel kiezen we ervoor om de dieselkachel van Trolly aan te knallen om de binnenkant tot 20 graden te stoken. Wat een geweldig luxe leven is het toch ook in de buik van een Trol.

De volgende ochtend ontbijten we met uitzicht op de gletsjer, om vervolgens de wandelroutes er nogmaals op na te slaan. Trolltunga valt af door het onverwachte hoge niveau van belasting van een dagje eerder: we kiezen twee gemakkelijke wandelingen. We rijden achter een andere camper het parkeerterrein af en smokkelen Trolly mee onder de slagboom door. Trololol.
Het volgende pakeerterrein is redelijk rap gevonden en de gemakkelijke wandeling van 1 uur (140hoogtemeters) begint. Na een uur is echter wel duidelijk dat we meer dan 140m zijn gestegen en begint het besef in te dalen dat we niet op het beoogde pad zitten. Het is wederom een klauterpad, minus de touwen, dat 450m omhoog gaat in een paar kilometer om bovenaan een overweldigende waterval te kunnen zitten. Als je daarna doorloopt kun je aansluiten op de gletsjer waar we gisteren zijn gestopt. We zijn gek. We hebben het weer tot bovenaan getrokken, maar niemand weet hoe. De afdaling is wederom een stortvloed aan vloeken, maar ook dat wordt gehaald. Als we daarna de gemakkelijke wandeling proberen – die 100m verderop start – om wat af te koelen geven we het na een paar honderd meter op. Het is tijd om terug te keren naar Trolly, om de weg weer terug af te knallen richting Hardangervidda; met mooi weer dit keer.
Op de kustweg komen we in de Noorse spits terecht: we zijn wel met 50 auto’s op een rij… het is onvoorstelbaar. Het probleem zit hem echter in de eerste auto: een zogenaamde angsjthØs. Nu is dat opzich geen probleem, maar wanneer deze persoon een grote bus, camper of vrachtwagen tegenkomt op de kleine wegen: file. Zo lang zelfs dat Erik de koekjes maar uit het campergedeelte haalt. Met de muziek wat harder, en Erik die zijn “bestuurder-dans-moves” uit de kast haalt op “Old Town Road” krijgen we overal ruimte genoeg om te knallen. De radio met DAB werkt perfect in de bergen, gelukkig maar want we hebben de USB ingang van Trolly nog niet gevonden. Terug bij Eidfjord begint het natuurgeweld van de Fjorden weer aan te zwellen, en dit keer zijn er geen wolken die het uitzicht verbruien. Het is wonderbaarlijk mooi en indrukwekkend, maar zoals altijd doen de foto’s het meer recht aan. We zoeken een camping op aan een meer en we bereiden ons voor op de komende hittegolf… net nu we konden leven met regen. Tijd om de middelvingers op te warmen voor/door de zon.