Disco Inferno...

Even een kort intermezzo over wat plussen en minnen aan Noorwegen met ons gebakje. We hebben pas twee keer getankt in een week, en er is niet meer dan 50l in verdwenen ondanks dat we redelijk wat heuvels hebben afgerost. De diesel is dan wel tussen de 1.30 en 1.70 per liter, met deze hoeveelheden maakt het niet echt een deuk in het budget. De radio op DAB werkt goed, behalve op wat incidentele hoogvlaktes, en zelfs ook in de meeste tunnels als de Noorse overheid dit nodig vindt. Het idee is dat ze hiermee snel mensen kunnen bereiken om te laten weten wat de status van de tunnels is. Goed bedacht, maar ons Noors niveau is nog dat we lachen om Noodles met KjØdt smaak, bomwegen en de reclame waarin over en weer wordt geroepen met belachelijke woorden. Wel een briljante toevoeging aan tunnels is het geleidelijk toevoegen van geel licht naarmate het tunneleinde dichterbij komt; de overgang terug naar de bovenwereld wordt zo wel gemakkelijk ingeleid. De Noorse platen op de wagen verwarren iedereen: Nederlanders spreken ons aan in ons kenmerkende Engelse ‘slang’, Noren lullen ons de oren van de kop in KnakkerbrØdse lettergrepen. In de bergen zijn de platen een zegen en een vloek. De lokale Noren zijn vriendelijk en houden plek vrij, de toeristen nemen aan dat je alle problemen wel voor ze oplost (die ze zelf veroorzaken). De evaluatie als camper volgt later, maar staat momenteel zelfs op een lichte plus…

Dus we hingen naakt in de kerstboom… ohnee, we vertrekken vanuit Aurland op een tocht naar het deksel van een berg. Nu gaat er ook een tunnel door zijn buik, maar we zijn moe van het Tjønnelknællen. Telt u ook even mee hoelang de volgende tunnel is… 25.000.000 millimeter. Aanleiding voor ons om het hogerop te zoeken en er met de oude weg overheen te gassen. Het is hier dat de magie van een goede tip der Goudanezen zal resulteren in een item minder op Erik zijn bucketlist. De app (Maps.me) schijnt meer paden te kennen dan de mensen in het land zelf, en dat blijkt wel te kloppen wanneer we op de hoogvlakte een wandeling 3x voorbij rijden bij gebrek aan bordjes. Na de zoveelste keer zuchten, parkeren we Trolly in de berm om het met de App in de hand te zoeken. Geen bordje, geen paadje, niets. We besluiten vertrouwen te hebben in de App (deze had het immers ook goed toen wij de verkeerde wandeling hadden in het vorige verhaal) en zetten voet op ongebaande paden. Na enige tijd komen we een schapenpad tegen - te herkennen aan de… eh… tja, wellicht was het een aanname. Dit pad volgen we al kronkelend om de meren tot op de top van de uitstekende rotsplateau’s. Vanaf hier barst het feest los, de navigatie gaat uit, en Erik speelt Ragnar de ontdekker. We doorkruisen overblijfsels van ijs, knarsende vegitatie, een schaap of 3 (ah ha! zie je wel dat het een schappenpad was… wellicht was er enige voorkennis bij het schrijven van dit verhaal), wat stroompjes en meer rotsen in een surreel landschap. Na het zoveelste ijsmeertje heeft Erik er tabak van: zweet en warmte blokkeren alle rationele receptoren – ja alle 2 – en hij gaat voor een skinny dip (iets met bucketlist). Liset observeert eindelijk dat het geen grapje is als mannen zeggen “zo koud” en vermaakt zich met Erik zijn oerkreten. Na een paar rondjes zwemmen lopen we weer voldaan de hoogvlakte af om er een plek met een toilet op te zoeken, zodat we er ook kunnen slapen. Na heerlijke wraps met (Nederlandse) paprika’s wordt het ritme weer uitgevoerd om op deze vlakte het bed op te zoeken. Vlak voordat we op bed gaan komt er echter nog een kudde schapen langs, over de weg, met klingelende belletjes. Het is een contradictio in termino: zo kun je wel tot een miljoen schapen tellen, die onvriendelijke bellen houden je toch wakker. Erik stoort zich nog het meest aan dat ze niet opgevoed lijken… er zijn geen borden die waarschuwen voor schapen, dus mogen ze ook niet op de weg. Punt. Een moose die we eerder op de vakantie kruisten liep precies achter het waarschuwingsbord met zijn symbool erop; pienter kalf.

Om half 9 worden we uit bed gebrand. Trolly heeft zijn buik al tot 24 graden gestookt en wij geven het op. Wij rollen het bed uit, en rollen Trolly de vlakte af. Via een supermarkt voor nog meer snacks en knottedeig op naar de volgende wandeling. Eindelijk een gemakkelijke, maar wel eentje van 4 uur. We kachelen het pad af en worden weer door de wandelApp (en Liset) gered; we zijn verkeerd gelopen en zitten weer op het verkeerde pad. Na een kleine koerscorrectie zien we de hoogste vrij-vallende waterval van Noorwegen (Vettisfossen). In de achteruit gaan we het pad weer af, maar de verkoeling in de vallei en van de waterval mocht niet baten. De 33 graden plus inspanning brengt vooral Liset aan de kook. Na een korte spoeling in het ijswater komen we aan bij Trolly, met de Airco op hoog kiezen we voor een tweede hoogvlakte: Tindevegen. Wie denkt hier te kunnen Tinderen komt bekocht uit, maar als je voor het uitzicht kwam, dan heb je bingo. Erik lust Trolly door alle haarspeldbochten en onmogelijke situaties totdat… totdat het moment komt dat elke vakantie komt bij Erik met een camper. Hij rost een pion van de weg, maar Trolly heeft er niets van gevoeld. Er waren natuurlijk enige verzachtende omstandigheden, zoals hij jullie tot in den treure weer zal toelichten. Boven aan de hoogvlakte nemen we het uitzicht over de Sognefjorden in ons op, terwijl we een maaltijd koken om erbij te eten – iets met deig. Daarna dalen we het laatste stuk weer af om wederom te eindigen in een Fjord, op een camping met weer een waterval. Als we er over nadenken… we hebben pas 1 van de 7 nachten niet bij een waterval gestaan. We vroegen ons al af wat veel Noren doen voor de kost, maar wellicht dragen ze wel water naar boven.

p.s. het uploaden van foto's gaat nog steeds als een natte krant... wanneer het lukt zullen we met terugwerkende kracht updaten.