Burn baby burn!

We hebben een avond doorgebracht buiten tot elf uur. Het is daarmee meteen onze eerste nacht met minder dan 10 uur slaap; soms moet je concessies doen. Het is wel prachtig om te zien hoe het Fjord achter Trolly langzaamaan donkerder wordt en met paarse wolken wordt overschaduwd. Wanneer we de volgende dag opstaan zit er een lek in ons plan. We hadden de luifel opgezet om te drogen, maar de ochtendmist heeft alles zeikend nat gemaakt. Of zeiknat, we zijn nog steeds in discussie of de mist een levend wezen is wat ons moest kwellen. Punt blijft: de luifel is nu aan de onder- en bovenzijde nat. Iets dat Erik misbruikt wanneer Liset eronder staat. De Noorweegse zon lijkt niet helemaal de taakomschrijving gelezen te hebben; de luifel droogt niet echt. Uiteindelijk gebruiken we de volledige tijd op de camping – tot 12 uur, om het ding droog te krijgen. Nu maken we deze tijd toch wel vol… wellicht herinneren we ons allemaal onze eerste tegenstander in het leven: de doos met een rechthoekig, een driehoekig en een rond gat. Het blijkt dat deze logica ook later in je leven nog van toepassing is. De laptop stekker is zo’n grote europese ronde. De omvormer naar 230V die we bijhebben is enkel geschikt voor de smalle (niet geaarde) stekker. Even proberen: past toch niet. We zijn dus verdoemd om als Eco-hippies-zonder-eigen-stroom in de hoek der verdoemenis plaats te nemen; de oplaadhoek op de camping. Zonder in discussies te verzanden komen we er levend uit. Eind goed, al goed. We draaien de weg op om daarna door de berg onze weg omhoog te draaien. Het is geen gein; zoek maar eens op google maps de weg bij Øvre Eidfjord (richting het oosten).

Een beetje dol, maar nog net zo gestoord parkeren we Trolly op de parkeerplaats tussen een paar tunnels in. We stappen uit om de Vøringsfossen wandeling er even dør te røssen. Het toeval wil echter, dat ook deze wandeling “Challenging” is: ze komen een beetje onze strøt uit. Onze spieren piepen al bij het zien van de route, maar onze geesten zijn nog jong en avontuurlijk. We klauteren en klimmen onszelf door de prachtige vallei. Ons tempo ligt enigszins laag, maar het aantal bloedende openingen per lichaamsoppervlakte zijn dan ook drastisch lager dan bij de klunzen die ons voorbij vliegen. De temperatuur loopt flink op en het is bakken geblazen. Eventjes afkoelen in de waterval aan het einde, om vervolgens weer russische roulette met je enkels te spelen bij de terugweg. Het is ongekend: drie challenging wandelingen afgerond in drie dagen, we zijn sterker dan ooit op onze 30ste. We zijn ook erg heet, iets wat Trolly bevestigd met zijn objectieve sensoren: het is 28 graden buiten. Bij het wegrijden van de parkeerplaats stelt Erik een vraag die niet goed te beantwoorden is: “Kun jij zien of er auto’s van rechts aankomen? “, waarop Liset antwoordt: “Ja, dat kan ik zien”… ofja, dat probeerde ze. Bij het woord “ja” worden de noodrem-ankers, remparachute en remrakketten simultaan geactiveerd. Giechelend en met een afdruk van de gordel wordt de reis voortgezet naar de bovenkant van de waterval. Hier waren we tijdens de regenachtige dagen ook al, maar we hebben Liset nog maar een keer op (ongeveer) dezelfde plek gezet om het verschil te laten zien. Net als een bus vol met Nikkon liefhebbers de plaats oploopt kiezen wij weer voor het hazenpad. We scheuren weer omlaag om onze reis door te zetten naar een prachtige locatie: de supermarkt. We halen het echter niet, omdat we een plekje tegenkomen dat we al 2 keer eerder zijn gepasseerd: de oude verlaten brug om een nieuwe tunnel heen. Nu zou een dikzak camper niet door het poortje passen dat de boel af moet zetten, maar… Trololol. Recht aan het Fjord, met een kleine waterval en helemaal verlaten: onze kampeerplek voor de avond. Onze hersenen moeten echter nog een keer aan de bak; de supermarkt is immers niet gehaald. We kiezen voor Fiskebollen, spek, ui, aardappels en bananen om onze epische onderstellen te voorzien van wat voeding. Het wordt onze eerste nacht zonder toilet op loopafstand, dus wellicht ziet Rob zijn wens in vervulling gaan: wildkjækende mensen.

De volgende ochtend wordt Rob zijn droom waarheid. Mocht hij ons spreken na de vakantie, is er een 50% kans dat hij spreekt met zijn held. Voor ons is het ook een prima ochtend; de thermoskan is eindelijk verlost van zijn gore koffiesmaak. Erik is van mening dat er een bepaald middel moet zijn waarmee je koffiedrinkers ook het leven zuur kan maken, op zijn minst net zo zuur als dat van de gewone theedrinkende mens. Altijd vlekken, alle bekers verpest en hardwerkende sla… betaalde kansarme mensen de boontjes laten plukken. En het ergste nog, die koffiearoma bindt zich aan alles als een stuk vogelstront op je mooie autolak. Je moet er snel bij zijn, daarna wordt het nooit meer de oude. Maar goed nieuws dus, de thee smaakt nu naar thee. Ook goed nieuws is dat Erik zich in de waterval soort van heeft gewassen. Wat minder nieuws is dat de zon de temperatuur alweer lekker opschroeft. De thermometer in het campergedeelte staat alweer op 26 graden en het is pas 10.00. Met enig pijn in het hart verlaten we de prachtige rustige plek en draaien de snelweg op naar Voss. Voor de derde (en laatste) keer komen we door een tunnel met een rotonde erin. Het is een gekkenhuis hier. Vanaf de rotonde-tunnel rijd je zo de brug op het Fjord over, om aan de overkant weer een tunnel in te duiken voor een paar kilometer. Liset rijdt en het uitgavepatroon vertoont een sterke uitschieter. De brug is 140 kronen tol, de tunnel erna ook nog een stuk of 60. Binnen een kwartiertje 20 euro verstookt (diesel niet meegerekend). De brug vervangt een veerdienst, die er langer over deed en hetzelfde rekende, dus wat dat betreft zal het wel kloppen. In Voss doen we grote inkopen, voor een dag of twee. We zijn erachter dat het zonder koelkast redelijk gemakelijk te doen is dusver, maar de hitte sloopt wel alle chocolade in de auto. We kunnen dus nooit langer dan een dag uit een supermarkt blijven, anders zit Erik opgezadeld met een additioneel bergholte bewonend Nors-type. Voss zelf slaan we maar over na een kort ritje door het centrum: toerisme trekpleister. We kachelen door naar Gundavangen en Flam. Die laatste is een aanlegplaats voor cruiseschepen en daarmee dus een stad in dezelfde categorie als Voss. Er is hier echter een bezoekersinformatiecentrum voor alle wandelingen in de komende 3 dagen. We wippen binnen en snuiven de benodigde informatie op. We hadden een camping uitgezocht bij het Fjord vanaf Gundavangen, maar wisten niet dat tussen daar en Flam 20km tunnel doorkruist moest worden. Toch rijden we terug om een camping met uitzicht te genieten… welke vervolgens enorm slecht georganiseerd en klein blijkt. We rijden weer halverwege terug naar Flam om daar een camping bij het Fjord te pakken, die nog kleiner en slechter georganiseerd lijkt. Aangezien ook hier het uitzicht niet klopt met de foto’s in de app rijden we weer door naar… Flam. Yay 60km tunnel gereden in een dag. Plus de rest van de tunnels overigens, het lijkt hier wel een nationale hobby: Tjønnelknællen. De derde camping is het echter wel raak, en we genieten… niet van de bakkende zon. Wat een bakoven is het, maar gelukkig zijn we niet in de Nederlandse kernfusiereactor. Het luifeltje uitrollen en onze benen weer opladen voor de marteltochten in het verschiet.